πηδοδόκη

η, Ν

ναυτ. οπή τού ποδοστήματος, από την οποία διέρχεται ο κορμός τού πηδαλίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πηδόν + -δόκη (< δέχομαι), πρβλ. καπνο-δόκη. Η λ. μαρτυρείται από το 1858 στο Ονοματολόγιον Ναυτικόν].